Terug in Spanje

We zijn weer terug in Spanje, olé! Heerlijk om de Spaanse taal weer te horen, van het Portugees konden we namelijk niets maken. Veel verder dan Abrigado (dank je wel) en tot 10 tellen zijn we niet gekomen. We dachten dat het Spaans & Portugees veel op elkaar leken, maar het Portugees deed ons meer denken aan de Oost~Europese talen!!

De eerste plek die we graag in het Zuiden van Spanje willen aandoen, is het Nacional Parque Cota de Doñana, de wetlands van Spanje. Het is het grootste en bekendste park in Spanje en beslaat zo’n 54.000 ha; het is het grootste vogelreservaat van Europa, een walhalla voor vogelliefhebbers : vele vogels nestelen zich hier, daarnaast ligt het park op de route van trekvogels die naar Afrika trekken. Een nieuwe kans voor ons om de Flamingo’s te zien. Het dier dat symbool staat voor het park, is de Iberische Lynx, die je met heel veel mazzel kunt spotten. Er leven naar schatting nog zo’n 40 lynxen onder strikte natuurbescherming . Het park dankt zijn naam aan de Gravin Doña Ana, terwijl Coto ‘jachtgebied’ betekent.

Als we het park inrijden, is de spanning in de camper direct voelbaar en zit iedereen op scherp. Gaan wij de gelukkigen zijn die een lynx mogen zien?? Het is even net alsof we op Safari zijn in de Beekse Bergen.

We beginnen een wandeling over vlonders vanuit het bezoekerscentrum die ons leidt naar verschillende observatiehutjes. Vanuit deze plaatsen, heb je zicht over de lagunes en de uitgestrekte moerassen. Nadat we een aantal hutjes hebben gezien en we heel stil, met heel veel geduld met onze verrekijkers in de aanslag, het gebied voor ons onderzoeken, trekken we onze conclusie: de lagunes staan droog, we zijn hier in het verkeerde jaargetijde….we zien helemaal niets. Voor ons geen geluk en geen zilverreigers, kleurrijke exotische vogels, kolonies lepelaars, het roze gloed van de flamingo’s, roofvogels zoals de dwergarend en adelaars op zoek naar een prooi, reeën of herten. Laat staan een Lynx. We moeten het nog even doen met de Flamingo’s van de action, die iedere dag onze tafel kleurrijk versieren.

Heel erg jammer, want het park ziet er veel belovend uit. En uit recensies die ik heb gelezen, is het hier ook een paradijs om dieren te spotten, maar dan wel in de juiste maanden van het jaar. We hadden begrepen dat het gebied via allerlei systemen, zowel ondergrondse watertoevoer, als via beekgreppels, van water werd voorzien. Maar blijkbaar is de kracht van de natuur in de zomer sterker. We lezen ook dat er een constante bedreiging is door onttrekking van water dat gebruikt wordt voor de kunstmatige bewatering van fruitplantages (o.a. de reuzenaardbeien in Huelva) en het toerisme. Dat laatste zien we met eigen ogen als een mannetje op de camping rondrijdt in een karretje om de onverharde paden op de camping te besproeien, ter bescherming van de toeristen tegen het opwaaiende zand.

Er is de mogelijkheid om het park met een Jeepsafari te verkennen; je doet dan de verschillende gebieden aan, waar het park uit bestaat (de moerassen, de stranden, de stuifduinen etc). We overwegen om mee te gaan, maar omdat we de inschatting maken dat we toch in het verkeerde tijd van het jaar hier zijn, laten we deze safari aan ons voorbij gaan.

Voordat we verder gaan, stoppen we in het zandstraatdorpje El Rocío. Het is alsof we een westernfilm binnen wandelen; heel bijzonder!! De meeste dagen in het jaar is het dorpje een kleine toeristische attractie: kleine witte huisjes, met een groot, houten balkon, brede zandstraten waar de locals zich met paard en wagen op verplaatsen, grote zanderige pleinen en een prachtige witte kerk. In de week voor Pinksteren is het kleine dorpje de meest populaire plaats van Andalusië; er komen dan ruim 1 miljoen Pelgrims om hun eer te betuigen aan de Virgen del Rocío of Blanco Paloma (witte duif). De Pelgrims arriveren in met bloemen beladen karren, de vrouwen in Flamenco jurken en de mannen dragen breedgerande hoeden en witte hemden. Als je de foto’s ziet, is het een plaatje! De processie duurt een week en wordt volgens zeggen afgesloten met een wild feest dat tot diep in de nacht duurt.

Ik denk dat we hier wel op het juiste moment van het jaar zijn!! Het dorpje ligt er vredig bij, we lopen even rond, bekijken de kerk en het speciale bijgebouwtje waar je een kaars kunt opsteken. Lola maakt een rondje door het dorp op een paardje (dat maakt de teleurstelling van het missen van de lynx & de flamingo’s voor haar weer bijna goed!!).